Van half februari tot 1 april verbleven we 6 weken in Gambia. Deze keer ook om een beetje vakantie te houden. Gambia is in de winter een heerlijke vakantiebestemming met temperaturen boven de 30 graden. Het land heeft prachtige stranden waar je heerlijke strandwandelingen kunt maken. Een vriendin en haar schoonzusje zouden Joost en mij de eerste twee weken vergezellen. Voor hen beide de eerste keer in een ontwikkelingsland. Mijn vriendin zou ook haar sponsorkindje ontmoeten, wat uiteindelijk een enorm emotionele gebeurtenis was.
Maar naast vakantie moest er natuurlijk ook weer van alles gebeuren. Mijn kliniekje had inspectie gehad van het ministerie van volksgezondheid. Alles werd in orde bevonden, alleen moesten er nieuwe gordijnen komen. De oude lieten teveel licht door. Dit was gelukkig geen grote kostenpost.
Abdou, een man die een baan heeft als kok, en die ik al jaren ken, had mij om hulp gevraagd. Zijn geboorteplaats Sotokoi is een klein dorpje, ver het binnenland in. Abdou heeft 2 jaar gespaard en iedere keer als hij weer wat geld had kocht hij weer wat cement en hij heeft in dit dorpje een winkeltje gebouwd om levensmiddelen te verkopen. In dit dorpje was geen winkeltje en de bewoners moesten ver om hun boodschappen te doen. Hij had mij om hulp gevraagd om het winkeltje op te starten. Nou, dit zijn initiatieven die ik graag ondersteun. Laat eerst zelf maar zien dat je van goede wil bent. Dus voor zijn winkeltje een koelkast/diepvriescombinatie gekocht en bij de groothandel de eerste levensmiddelen gekocht om het winkeltje te starten. Met dit soort initiatieven snijdt het mes aan twee kanten. Abdou kan zijn familie een inkomen geven en de bewoners van het dorpje hoeven niet zo ver meer om hun boodschappen te doen. Na een week moest Abdou alweer naar de groothandel om nieuwe levensmiddelen te kopen. Dit keer kon dat betaald worden van het geld dat in het winkeltje verdiend was.
Naar dit dorpje hebben we ook heel veel kleding gebracht. Heel veel kleding was er deze keer ingezameld door Chr.basischool de Zaaier in Andel. Zij hebben ook de verzendkosten voor hun rekening genomen. Dankzij een sponsoractie van deze school kunnen er ook 3 kinderen 3 jaar naar school. Kinderen die zonder sponsor niet naar school kunnen.
Ook moesten er weer medicijnen gekocht worden. Dit blijft iedere keer weer noodzakelijk. Met name medicijnen voor jonge kinderen, als paracetamol, antibiotica , hoestsiroop. Er is nog steeds zo weinig in de ziekenhuizen. Dus op naar de groothandel. De medicijnen zijn naar een kleine hulppost in Janack gebracht en natuurlijk ook weer medicijnen naar Marie Joof in Brufut. Hierbij een foto van de groothandel waar ik al dertien jaar de medicijnen koop. Alles moet daar nog met de hand verzameld en geteld worden. Zelfs het geld….
In totaal moesten er 80 dozen met spullen weggebracht worden. Een gedeelte van de spullen gaan naar mijn eigen kliniekje. Samen met de stichting 3DGam heb ik de overige dozen naar 7 ziekenhuizen gebracht. Deze keer zijn we naar de North Bank gereden, naar de omgeving van Farafenni “s Morgens om half vijf zijn we vertrokken en om negen uur arriveerden we in het eerste ziekenhuis. Uiteindelijk was ik om zeven uur in de avond weer terug. Moe maar voldaan. Fijn dat een aantal ziekenhuizen weer even vooruit kunnen. De meeste spullen gaan altijd naar de kraamafdelingen. Kraamverband, navelklemmen, desinfectant, onderleggers, handschoenen. Op het gebied van de moeder en kindzorg is er niets voorhanden. Als een moeder naar het ziekenhuis komt om te bevallen komt ze met een tasje met lappen waarin de baby gewikkeld wordt en de rest van de lappen dient als kraamverband. We hebben bij ieder ziekenhuis een doos met babykleding kunnen brengen.
En zo zijn zes weken voorbij gevlogen. Mijn vriendin en haar schoonzusje mee mogen nemen om hun te laten zien wat ik voor dit land doe. Maar ze ook heel veel mooie plekjes laten zien die (gelukkig) nog niet bij de toeristen bekend zijn en natuurlijk ook een paar van de toeristische plekjes. Het blijft een land van tegenstellingen. De mooie all inclusive hotels, veelal van buitenlandse investeerders, en daarnaast een aantal kilometers buiten het toeristengebied de bittere armoede die geleden wordt. Een land waar hulp zo hard nodig is. Soms kun je niet meer doen dan een gezin een zak rijst brengen zodat er voor even minder zorgen zijn om het dagelijkse eten.
En gelukkig mag ik op heel veel trouwe sponsors rekenen. Soms wordt er geld gestort en weet ik echt niet van wie het is. Op mijn bankrekening staat alleen maar een naam. Maar weet wel dat ik al mijn sponsors ontzettend dankbaar ben.
Uw hulp blijft zo hard nodig,
Reactie schrijven